One shot na zamówienie (part I)

OnTae dla Laury Rożnowskiej

   

   - Minho, Minho, Minho! Hyung! - zacząłem biec w stronę idącego parę metrów przede mną przyjaciela. - Cześć! 

   Oparłem się zdyszany o jego ramię i łapczywie chwytałem powietrze w płuca.

   - O, Minnie - chłopak poklepał mnie lekko po plecach i przypatrywał mi się z troską.

   Zauważyłem, jak na mnie patrzy i uspokoiłem go:

   - Nie, to nic. Ja tak mam zawsze po dłuższym biegu - wydyszałem.

   Uśmiechnął się do mnie lekko i zaczął powoli iść przed siebie. Chwilę jeszcze stałem w miejscu, łapiąc oddech, jednak szybko zrównałem z nim krok.

   - Idziesz jutro na pokaz lampionów? - zapytał i przysiadł na pierwszej wolnej ławeczce.

   Lato dopiero co się zaczęło, a upały już dokuczały. Usiadłem obok niego i przymknąłem oczy. 

   - Nie idę... - mruknąłem.

   Minho zmarszczył brwi i spojrzał na mnie zdziwiony.

   - Dlaczego? 

   - Bo tam się chodzi raczej z partnerem, prawda? 

   Pokaz lampionów to impreza, którą co roku urządza się w naszym mieście. Są różne atrakcje, ogólnie naprawdę fajna rzecz. Tylko... Jest to głównie widowisko, na które przychodzą ludzie zakochani. Przy wejściu dostaje się lampion i kiedy przychodzi czas wypuszczenia ich w niebo, zakochani wypisują na nim swoje imiona i patrzą, jak tysiące światełek unosi się do góry na tle nocy. Bardzo przyjemna rzecz, tylko w tym roku nie za bardzo mam z kim iść. Niby można iść z przyjaciółmi, ale z nimi nie puszcza się lampionów. A tak bardzo bym chciał...

   - Niekoniecznie - zaprotestował Minho. 

   - Ale ja bym chciał wypuścić z kimś lampion, hyung! - prawie krzyknąłem.

   Przyjaciel popatrzył na mnie rozbawiony i zapytał:

   - Z kimś? A ten ktoś nazywa się... - urwał i mrugnął do mnie.

   - Tak, chodzi o Onew... - westchnąłem.

   - Ale dlaczego go po prostu nie zaprosisz? - spytał.

   Spojrzałem na niego jak na idiotę i prychnąłem:

   - A jak ty to sobie wyobrażasz, hyung?

   - Normalnie. Podchodzisz do niego i pytasz, czy by z tobą nie poszedł. Proste - wzruszył ramionami.

   Westchnąłem cierpiętniczo.

   - Hyung, czy mówi ci coś słowo "zakochani"?

   - Przecież znacie się już naprawdę długo. Może ty się jemu też podobasz?

   Prychnąłem. 

   - Nie sądzę, żebym był w jego typie.

   - Hej, nie przesadzaj. Ja z tobą byłem, a zapewniam, że mam dobry gust - Minho uśmiechnął się do mnie krzepiąco i poczochrał mnie po głowie.

   - Mówisz poważnie, hyung? - spojrzałem na niego z wdzięcznością i przytuliłem się do niego mocno.

   - Pewnie. Przecież bym cię nie okłamywał.

   Tak, półtora roku temu tworzyliśmy z Minho parę. Ale nam nie wyszło... Był czas, że obwinialiśmy się o to nawzajem, ale nasza przyjaźń jest w stanie przetrwać chyba wszystko. Więc po pewnym czasie się unormowało i teraz jest po staremu. Lubimy wspominać nasze wspólnie chwile, ale tylko, kiedy jesteśmy we dwoje, bo Kibum, który od niedawna jest z Minho, nie cierpi słuchać jak tak sobie słodzimy. Więc możemy to robić tylko w swoim towarzystwie.

   - Wiesz co, chyba masz rację - powiedziałem po chwili. - Jeszcze dziś wieczorem do niego zadzwonię i zapytam, czy by ze mną nie poszedł. 

   - Zuch chłopak - Minho pocałował mnie w czoło i uśmiechnął się.

   - A jak ci się tak w ogóle układa z Key? Ostatnio nie miałem jakoś okazji zapytać, a ummy wolę nie pytać, bo nie lubi, kiedy to robię...

   Minho zrobił rozmarzoną minę i zapytał:

   - Chcesz znać szczegóły, czy będzie wystarczyło jak powiem tak mniej więcej? 

   - Wszystko ze szczegółami, hyung! - pisnąłem i usiadłem po turecku, wlepiając w niego ciekawskie spojrzenie.

   - Po za tym, że dość często się kłócimy, bo sam doskonale wiesz, jaki jest Key, to jest naprawdę idealnie. Mieszkamy razem prawie od trzech miesięcy i jeszcze się nie pozabijaliśmy, więc dla mnie jest to dobry znak. Kibum każe mi sprzątać i uczy mnie gotować. I chyba naprawdę jest świetnym nauczycielem, bo jak na razie nasze mieszkanie jeszcze jest całe - zaśmiał się. - A jeżeli chodzi o seks, to lepiej już chyba być nie może.

   Zarumieniłem się lekko na dźwięk jego ostatnich słów. Jakoś nie czuję do TEGO pociągu, więc każda wzmianka o TYM wywołuje u mnie taką reakcję. Ja nawet nie lubię wymawiać tej nazwy.

   - No Minnie, będę się zbierał. Key za piętnaście minut kończy pracę i mamy iść na zakupy. Jak się spóźnię, to urwie mi głowę... - Minho uśmiechnął się przepraszająco i wstał z ławki.

   - To na razie hyung! Dziękuję za radę! - złożyłem na jego policzku soczystego całusa i w podskokach oddaliłem się w swoją stronę.

~*~

   - Jeeesteeem! - wrzasnąłem, przekraczając próg domu. 

   W odpowiedzi usłyszałem jakieś niewyraźne pokrzykiwania mojego brata. Obstawiłem, że siedzi w salonie i coś ogląda. Zrzuciłem z nóg trampki, przeszedłem do kuchni po coś do picia, a potem do dużego pokoju. Zastałem Taesuna w dziwnej pozie, jakieś dwadzieścia centymetrów od telewizora. Parsknąłem rozbawiony i usiadłem na sofie.

   - Co ci? - zapytałem.

   - Ciiiiiiiiiiiiiiś! Nie widzisz, że oglądam mecz? - rzucił, nawet na mnie nie patrząc.

   - Przepraszam... Siedzisz tak blisko ekranu, że nie widzę, co leci - usprawiedliwiłem się.

   Przez chwilę jeszcze usiłowałem dostrzec coś zza sylwetki mojego brata, ale niestety, Taesun znajdował się w samym środku telewizora, więc co mi z tego, że widziałem same brzegi? Westchnąłem zrezygnowany i skierowałem się do swojego pokoju. Zamknąłem za sobą drzwi, bo Taesun podkręcił głos w telewizorze na full... By nie słyszeć jego wrzasków i móc w spokoju pomyśleć, założyłem na głowę słuchawki i rozłożyłem się na łóżku. Zacząłem zastanawiać się, ile czasu właściwie już podoba mi się Onew. No, będzie z trzy lata. Tylko ostatnio moje uczucie zaczęło wzrastać. Kiedy go widzę, zaczynam wariować. Ręce mi się pocą i nawet nie potrafię sklecić poprawnej wypowiedzi - nieważne, czy pod jego adresem, czy nie. I już nie wiem, co mam za tym zrobić. Chciałbym się odkochać, ale teraz już nie jestem w stanie zrezygnować. Ciągle mam nadzieję, że może on odwzajemnia moje uczucia. Dzieli nas pięć lat i nawet nie jestem stuprocentowo pewien, czy jest gejem... 

   Przez dźwięki lecącej w słuchawkach muzyki usłyszałem coś na kształt dzwonka mojego telefonu. Podniosłem się do siadu i sięgnąłem po komórkę. Ściągnąłem słuchawki z uszu, spojrzałem na wyświetlacz i serce mi zamarło.

   - H-halo...? - odebrałem.

   - Cześć Minnie! - w słuchawce usłyszałem wesoły głos Jinkiego. - Możesz rozmawiać? 

   Poczułem suchość w gardle.

   - Tak. A o co chodzi? - mój głos drżał.

   - Dobrze się czujesz? Bo jakoś tak dziwnie brzmisz - powiedział.

   Przysłoniłem głośnik dłonią i zakaszlałem.

   - To nic takiego - odparłem już w miarę normalnie. - Jaką masz sprawę?

   Chwilowa cisza.

   - Jutro jest ta coroczna impreza i może chciałbyś ze mną na nią iść? Jonghyun i Yumi też idą. I Minho z Kibumem. Co ty na to? - jego głos był niepewny, ale starał się nie okazywać po sobie zdenerwowania.

   Słysząc jego słowa poczułem, jak kręci mi się głowie i zbiera mi się na wymioty. Onew...zaprosił...mnie...na...pokaz...lampionów... Sam...z...własnej...nieprzymuszonej...woli... Odchrząknąłem głośno i odpowiedziałem, każde słowo wypowiadając bardzo powoli.

   - Ja... Ekhem... Ja z chęcią się tam z tobą...znaczy z wami wybiorę... 

   Ze strony Onew dało się usłyszeć ciche westchnienie. Nie wiedziałem tylko, co miało ono oznaczać.

   - No, to widzimy się jutro już na miejscu o dwudziestej, dobrze? 

   - Jasne. To...na razie - wykrztusiłem.

   - Do jutra - rozłączył się.

   Słuchawka wypadła mi z rąk. Oddychałem ze zdwojoną szybkością. Nie mogąc usiedzieć w miejscu, wstałem i zacząłem krążyć w tę i z powrotem po pokoju. W głowie kołatała mi tylko jedna myśl. Dlaczego Onew to zrobił?

~*~

   - Taesun, wychodzę! - krzyknąłem.

   - Gdzie?! - wrzasnął mój brat i wypadł na korytarz. 

   - Na pokaz lampionów - mruknąłem i zaczerwieniłem się lekko. 

   Taesun przyjrzał mi się uważnie, po czym parsknął, przy okazji krztusząc się kanapką. 

   - Ale przecież ty nie masz z kim!

   Stwierdziłem, że nie ma najmniejszego sensu kłócić się z tym debilem. Wiedziałem, że tak zareaguje. Wiedział, że podoba mi się Onew, bo kiedyś "przypadkiem" usłyszał moją rozmowę z Key. od tamtego czasu nie szczędził sobie złośliwych uwag na ten temat. Całe szczęście nie mieszkamy z rodzicami, więc nie mogą słyszeć jego idiotycznych komentarzy. Chociaż nie zdziwiłbym się, gdyby Taesun już zdążył im się pochwalić swoim odkryciem.

   - Będę gdzieś w nocy. Dam jeszcze znać, o której dokładnie - powiedziałem i podszedłem do drzwi.

   Poprawiłem sobie fryzurę i nacisnąłem klamkę. Byłem już w połowie schodów na klatce, kiedy usłyszałem krzyk Taesuna:

   - Tylko pamiętaj się zabezpieczyć, kochana siostrzyczko! 

   Zacisnąłem pięści i wziąłem parę głębszych oddechów, ostatkami sił powstrzymując się przed zawróceniem do mieszkania i policzenia się z bratem. Paroma susami przemierzyłem wszystkie piętra i wyszedłem na ulicę. Było ciepło, a wokół mnie kręciło się mnóstwo ludzi. Spojrzałem w niebo. Słońce powoli zachodziło. Pomyślałem, że spędzę kolejny wieczór i kolejną noc w towarzystwie osoby, którą kocham całym sercem, a i tak nic to nie zmieni. Zrobiło mi się cholernie przykro. Pociągnąłem nosem i ruszyłem przed siebie.

~*~

   

   Już z daleka zobaczyłem piątkę czekających na mnie postaci. Po chwili oni również mnie zauważyli i zaczęli do mnie machać. Podszedłem do nich szybko i przywitałem się.

   - Jak zawsze punktualny - sarknął Kibum.

   - Kochanie, daj spokój. Spóźnił się tylko pięć minut... - powiedział Minho.

   - Tylko albo AŻ pięć - odparł Key.

   - Chodźmy, bo jeszcze nam wykupią wszystkie lampiony - Yumi jak zawsze zakończyła tę słowną przepychankę.

   Pokiwaliśmy zgodnie głowami i ruszyliśmy w stronę wejścia na teren festynu. 

   - Ile lampionów dla was? - zapytał mężczyzna w średnim wieku, który sprzedawał lampki.

   - Poprosimy trzy - odpowiedział Onew.

   Spojrzałem na niego pytająco, jednak on zdawał się tego nie zauważyć. Potoczyłem wzrokiem po reszcie. Nie wyglądali na zdziwionych. Coś tu nie grało...

   - Hyung, dlaczego trzy? - zapytałem, gdy mężczyzna nas przepuścił.

   - Zobaczysz - odrzekł tajemniczym tonem.

   Zmarszczyłem brwi, a wrażenie, że jestem jedyną osobą, która nie wie o czymś, co ma się wydarzyć, wzrosło.

~*~

   

   - I wtedy Minho powiedział, że mnie kocha - zakończył Kibum.

   Przewróciłem oczami ze znudzeniem. Miałem okazję słyszeć tą historię już tysiące razy. Powoli zaczynałem się nudzić. Stwierdziłem, że po wypuszczeniu lampionów przeproszę wszystkich i zbiorę się do domu, bo w zasadzie nie miałem tam nic do roboty. Co prawda dobrze się bawiłem, ale im mniej czasu będę spędzał z Jinkim, tym lepiej. Może to coś pomoże...

   - Hej, już prawie północ, chodźmy! Ludzie zaczynają się już zbierać - Jonghyun wskazał ręką duży, wolny plac kilkanaście metrów od nas. 

   Wziął Yumi za rękę i ruszyli w tamtą stronę. Po chwili Minho i Key zrobili to samo. Onew również podniósł się z miejsca ze swoim lampionem.

   - Idziesz Minnie? - zapytał i uśmiechnął się czarująco.

   Coś przewróciło mi się w żołądku i poczułem, że wata cukrowa zjedzona przeze mnie parę minut temu podchodzi mi do gardła.

   - Wiesz, ja chyba tutaj zostanę. Będę wszystko dobrze widział. Zresztą nie chcę wam przeszkadzać... - odpowiedziałem i odwróciłem wzrok. 

   - Co ty mówisz! Nie będziesz nam przeszkadzał! Głupoty wygadujesz - chwycił moją rękę i zmusił mnie, żebym wstał.

   Chciał iść za przyjaciółmi, ale ja stałem w miejscu.

   - Co jest? - zmarszczył brwi.

   W moim gardle zaczęła rosnąć gula, a do oczu napłynęły łzy.

   - B-bo... Bo każdy ma jakąś parę, a ja będę stał sam jak palec - moja broda niekontrolowanie zadrżała. - Jonghyun przyszedł z Yumi, Minho z Kibumem, a ty...twoja towarzyszka pewnie też się zaraz pojawi...

   Onew spojrzał na mnie zaskoczony. 

   - Ale... - nie dokończył, bo z moich ust wyrwał się cichy szloch.

   Momentalnie starłem łzy wierzchem dłoni, ale na ich miejscu zaraz pojawiały się nowe, i tak cały czas. W końcu rozpłakałem się na dobre. Jinki stał jak wryty.

   - No idź! - rzuciłem i odwróciłem się do niego tyłem.

   Objąłem ramiona rękami i spróbowałem powstrzymać płacz. Jednak moje wysiłki spełzły na niczym. Nagle poczułem na swoim policzku czyjąś dłoń.

   - Chodź - Onew ujął wolną ręką moją i pociągnął w stronę placu.

   Nie byłem w stanie nic powiedzieć. Byłem tak rozżalony, że już nawet nie próbowałem się uspokoić. Nie obchodziło mnie, czy ludzie się na mnie patrzą, co sobie o mnie pomyślą. Poczułem się samotny i musiałem jakoś wyrzucić z siebie nagromadzone przez tyle czasu emocje. Podeszliśmy do naszych przyjaciół. Onew odebrał od Jonghyuna zapalniczkę, a chwilę potem jego lampion rozbłysnął złotym światełkiem. Czułem na sobie pytające spojrzenia całej pozostałej czwórki, ale było mi już to obojętne. W pewnym momencie Key podał mi chusteczkę. Podziękowałem skinieniem głowy. Wytarłem nią oczy i nos. Nagle w moich uszach rozbrzmiał głos jakiegoś faceta. Wykrzykiwał przez mikrofon, że północ właśnie wybiła i że czas wypuścić w niebo lampiony. 

   - Trzymaj - usłyszałem cichy głos tuż obok swojego ucha. 

   Spojrzałem w tył. Onew stał za mną. Objął mnie powoli i ruchem głowy wskazał, bym zrobił to, o co prosi. Niechętnie, ale spełniłem jego prośbę. Jednak w pewnym momencie rozpacz ustąpiła miejsca niedowierzaniu i ogromnemu zaskoczeniu. Posłałem Jinkiemu pytające spojrzenie. Ale on nie odpowiedział.

   - Już! - usłyszeliśmy głos prowadzącego. 

   Onew również chwycił trzymany przeze mnie lampion i pchnął go lekko w górę. Zrobiłem to samo. Chwilę później nad nami i zebranym tłumem zaczęły się unosić tysiące lśniących lampioników. Patrzyłem na to urzeczony.

   - Piękne, prawda? - szepnął Jinki.

   Pokiwałem głową.

   - A tam jest nasz - wskazał ręką jedno ze światełek, które teraz były już dość daleko.

   - Nasz? - zapytałem, nie do końca rozumiejąc.

   - Owszem, nasz - Onew spojrzał mi głęboko w oczy i dodał: - Kocham cię, Minnie. 

   Otworzyłem oczy szeroko i już chciałem zadać mu pytanie, ale Jinki zamknął moje usta w pocałunku. Poczułem na swoich wargach jego, które były miękkie, ciepłe i lekko wilgotne. Poczułem, jak serce zaczyna szaleć i podchodzi mi do gardła. Po chwili Onew oderwał się ode mnie i uśmiechnął się, widząc moją minę.

   - Zaskoczony? No cóż, powiem ci tylko tyle, że Minho ma troszeczkę za długi jęzor - mrugnął do mnie i popatrzył na stojącego obok nas Choi.

   Moje spojrzenie również na nim spoczęło. Uśmiechnął się i zrobił minę niewiniątka. Nie wierzyłem, że to zrobił. Nie wierzyłem, że powiedział wszystko Jinkiemu. 

   - Minho! - powiedziałem z pretensją w głosie. 

   - Później sobie to wyjaśnicie  - Onew przyciągnął mnie do siebie jeszcze bliżej i złożył na moich ustach kolejny czuły pocałunek. 

   Świat po raz kolejny zawirował. Poczułem przyjemne uczucie w dole brzucha.

   - Powiedz to jeszcze raz - poprosiłem, gdy znów patrzyliśmy sobie w oczy.

   - Kocham cię i nigdy nie przestanę - szepnął Jinki.

   - Ja ciebie też bardzo kocham - odpowiedziałem i przytuliłem się do niego mocno.

   Nasi przyjaciele zaczęli klaskać i wiwatować, a ja poczułem, że stałem się właśnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.